Net 18 jaar en vol verwachting stap ik de collegezaal in voor mijn allereerste college Algemene Sociale Wetenschappen in Utrecht. De hoogleraar start zijn relaas met een simpele opdracht: “Kijk eens goed naar degene rechts van je.”
Een beetje schaapachtig kijk ik mijn buurvrouw aan. Wat is dit voor experiment? Dan vraagt hij degene links van ons in de ogen te kijken. Bijna triomfantelijk spreekt hij de woorden: “Die zie je volgend jaar niet meer terug. 50% van jullie stopt in het eerste jaar. Opgeruimd staat netjes, jullie zijn gewaarschuwd!” De zaal lacht wat ongemakkelijk en ik denk: Dat gaat mij niet overkomen, ik ga niet mislukken!
Een half jaar later kies ik voor het eerst in mijn leven puur voor mezelf. Zonder te denken wat zullen anderen hier wel niet van vinden.
Het is de derde bijeenkomst met een groep studenten over het onderwerp kunstmatige intelligentie. Ik kijk de tafel rond en merk dat ik weer geen enkele aansluiting heb bij het onderwerp en de groep. Ik voel me alleen, wordt steeds stiller en wil het liefst verdwijnen. Aan tafel zitten zeven jongens. Ze dragen alle zeven een soortgelijke bril en praten in een taal die niet de mijne is. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Oja, niemand die de moeite nam om mij tijdens mijn afwezigheid te vertellen dat ik me die week moest inschrijven en nu was alleen deze plek over.
Mijn gedachten dwalen af tot één van de jongens mij verstrooit aankijkt en voorzichtig vraagt: “Zeg jij ook eens wat of weet jij niks ofzo?” Zwijgend kijk ik de groep aan. Langzaam sta ik op van mijn stoel. Alle ogen zijn op mij gericht. Ik weet niet wat ik wel wil, maar tot in mijn tenen voel ik dat ik dit niet wil. Ik wil niet aan deze groep deelnemen. Ik wil geen werkstuk maken over dit onderwerp. Ik wil niet maar 2 uur college in de week. Ik wil niet zonder enige verbinding te voelen een studie volgen.
Ik raap al mijn lef bij elkaar en kort en krachtig hoor ik mezelf zeggen: “Ik weet het heel goed. Ik stop met deze groep. Ik stop met deze studie. Ik ben die buurvrouw die naast je zat tijdens het eerste college. Succes, jullie zien mij nooit meer terug!”
Ik draai me om en voor mijn gevoel dans ik naar buiten. De confetti vliegt door de lucht, toeters en bellers gaan af en de rode loper rolt zich voor mijn voeten uit. Allemaal om aan de buitenwereld te bevestigen deze jonge vrouw maakt vandaag voor haar de enige juiste keuze!
Natuurlijk was er daar op die dag ergens in 1992 geen confetti, toeter, bel of rode loper. Niet zichtbaar aan de buitenkant voor de ander maar wel voelbaar aan de binnenkant voor mezelf. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik voelde me opgelucht en alles behalve een mislukkeling.
Dit was voor mij het eerste moment dat ik merkte dat belangrijke keuzes niet gemaakt worden door een lijstje te maken met voor en tegens. Belangrijke keuzes maak je door in verbinding te zijn met jezelf in het moment. Later is er tijd genoeg om de consequenties van je keuze te regelen. Zoals hoe vertel ik dit aan mijn ouders en welke opleiding ga ik wel afmaken.